Hayat...Ailem...

Başlayan her şey bitmeye mahkum.Bebek yaşlanmaya,tomurcuk solmaya,güneş batmaya,kıyamet kopmaya mahkum,tüm ara başlangıç ve bitişleriyle...
Çocuklarım büyüyorlar.Biri 5,biri 3,5 olmuş.Artık kendileri bir oyun kurup saatlerce oynayabiliyorlar.Çamurdan eşya yapıp içine yaprak bile sarıyorlar.Yiğit bugün ilk kez tuvalet ihtiyacını yardımsız karşıladı.Anlaşılması zor resimlerini,hayret verici bir şekilde açıklıyor,Küçük Prens misali..Mesela bugün rengi üstüste boyamaktan bozarmış bir yuvarlak,altında uzunca bir kıvrık çizgi,topun altına saklanamamış yılan!:)Irmak mektup yazıyor,kocaman harfleriyle.Ne görse okuyor.Mesela 'Neslihan eczanesi'okumuş,buraya sadece Neslihanlar geliyor galiba diyor:)Artık 6 oldum diye daha önce duyduğu esprileri filan yapıyor.Onlara her bakışımda kendi küçüklüğüme yolculuk yapıyorum.Ne gülen yüzü hayatın çocuklar,insan çocuğuna akıyor..
Sonra 20 yaşında bir genç kız küçük kardeşim,benim gençliğime göre 10 yaş daha yaşlı ve üstelik emekli bir baba ve meşgul,yorgun hayat yetişemeyen bir anneyle yaşıyor.Ne fırtınalar kopuyor içinde,neler hayal ediyor kim bilir ve ne kadar benziyor bana,içinden coşan o deli müzik,o sıradana karşı duruş,kendine rağmen Rabbe dönmeye durma,düşüp düşüp geri kalkma,ona her bakışımda,30 yaşın rahatlığıyla beraber,ahh şimdi olsaları yaşıyorum..Geçecek.
27 yaşında yeni bir anne diğer kardeşim,evliliğin ilk yıllarının çalkantılı hali,düzene oturmamış bir bebeğin uyku,yemek,ağlama ve etrafın bebeği hep annesinden iyi bilme nöbetleri,ve yanı başında mecburen ondan 3 yaş önde ve mecburen tecrübeli gıcık:) bir abla,ve o hep her yerde ......nın kardeşi..Geçecek
35 yaşında,yolun neresinde olduğunu bilemeyen,hayalperest,hep dorukta ve uçuruma yakın,Allah ın kendisiyle beni aynı eve koyarak,kendimi seyrettirdiği eşim.Erkek ve kadının yaratılış ve birbirini tamamlama ve hayatı sürdürme sırrını sezdirdiği,zıt ama kuvvetli,farklı ama renkli,zor ama ecirli ikilinin erkek yüzü..bana en yakını, ona bakınca uzaklara gidemiyorum,ancak şimdimin aynası..
Yorulmak nedir bilmeyen,koşan hizmet eden annem,toprağı,ve yamak yapmayı misafir ağırlamayı çok seven hayatının evlenene kadar benim şahit olduğum her anında mutlu olmayı başaran annem..Bacağını kıvıramadı,koşturamadı ve sandalyede namaz kıldı,sadece bedeni değil,gönlü de yorgun düşmüş,o mutlu genç kadın gitmiş..Yaşlanmış annem..Şaşkınım,çocukluğa gençliğe dönmek kolay zevkli,ama yaşlılığına bakmak ne tuhaf,ne zor yaşanan anın ahirini görmek..İnşallah geçicidir,Allah imanını kuvvetli,vucudunu sıhhatli,ve onu annem yapan aşkını daimi kılsın..Ama bu da geçecek..
Unutma nedir bilmeyen ,tedbir abidesi,dakik,tahmin edebileceğiniz her alanda müthiş kurallı ve katı babam..Allahın verdiği fikir zikir şükürle :)herkesin yaptığı hataları yapmayan babam,unutmaya başlamış.Yorulmaya,kurallarını farketmeden esnetmeye başlamış.Daha da çok beklemeye ve yalnız olduğunu düşünmeye başlamış.Annemle aynı şeyi söyleyerek tartışabiliyor,ve bir konuyu aynı cümlelerle iki üç kez konuşa biliyorlar..Şaşkınım,endişeliyim.Bu da geçecek..
Beş gündür hepsiyle beraber kalma fırsatı buldum..Gece kalmak farklıymış.Anne evi,anne evinden çıkmış kızların başkalaşmaları,ve yanlarında çocuklarının da olması değişikti.Hayallerin planların düşüncelerin farklılığını,aynı ailede olsak bile böylesi farklılığını görmek başka başka kapılar açtı içime.Geçmişe,geleceğe ve en çok şimdiye kapılar..Ne yapmak lazım,nasıl yaşamak,nasıl yaşlanmak,nasıl çocuk yetiştirmek,nasıl eş,kardeş,anne olmak...nasıl kul olmak velhasıl..geçmişe istiğfar,geleceğe dua,şimdiye çaba tek formül..
Sevgili ailem sürçü lisan ettimse affola..Hepiniz benim için nimetsiniz,en yakın dairem,okumam için konulmuş birer değerli kitapsınız.Hepinizi çok seviyorum...