Kale

Gunlerdir desem az..yıllardır düşünüyorum..nedir yollarimizi birlestiren ve ayıran..kiminin cevaplari belli belirsiz kalmış gittiginin farkına bile varmadan kimi acitmis kimi kanatmis gidenlerin..
Kimi bu derdin caresini kapısını kilitlemekte bulmuş kalbinin, kimi umursamaz olmuş, kimi acı cekmekte hala giderken ve kalırken..
Bir delili olmalı insanin demisim 4 yil önce, benceden başka..neden gittiğine ve neden kaldığına getireceği bir söz, söz ki kiymetlidir hayatın en önemli donemeclerine biz de yaziyla  imzayla değil, sözle girilir.Sehadet sözüyle islam oluruz, kabul ettim demekle evli..Otobuste yanıma oturan insan bile secildigine, hic birsey tesaduf olmadığına göre...
Bir muhkem kalesi olmalı insanın, seni görmüyorum duymuyorum dediğinde nedenini vicdanının selametle içine sindirebilecegi..Bir ayet dusmeli icine yol ayiriminda..
Neydi birarada tutan şey ikimizi
Birlestiren neydi ellerimizi, diyebiliriz mesela..innemel muminine ihvetun inananlar kardeştir cevabi olur..birbirinizi sevmedikce iman etmis olmazsiniz kalbinizin mihengi olur..

Siginacak muhkem bir kalesi olmalı insanın..Elif gibi bir yalnızlığa götürmek için kalenin içi O nunla dolu olmalı...

Derken bir muhkem kalenin kapısı açılır, yolu mutesabihlerle dolu olsa da..

"Ruhlar toplanmış cemaatler (gibidir). Onlardan birbiriyle (önceden) tanışanlar kaynaşır, tanışmayanlar ayrılırlar."

Çünkü ayriliklarda sevdaya dair çünkü ayrilanlar da hala buluşma umidi taşımalı değil mi...bir ortak muhkem kalede..havzi kevserde?