Çocuklar gibi

Gittigimiz hic bir yerde iki saatten önce ortama alışıp oyun oynamaya başladığı olmadı çocukların..
Yeniden iletisime gecebilmemin sebebini buna bagliyorum.genetiksel yabanilik..kendi kendime yazabilirim aglayabilirim gulebilirim..içimi birine açmamın sancılı zamanını saklayamayabilirim.Digerleriyle konusmanin dinlemenin telefon calmasinin zulme dönüştüğü anlar olabilir..bir köşeye sinebilirim..çocuklar gibi..
Gömdük geldik dedi babam hickirarak..Ağladı, aglar babam ölüm karşısında çocuklar gibi..
Bu önemli..
Herkes çocuk gibi aglayamaz çünkü..
Ağıt yakanların ölümün uzerini çığlıkla cizip mutfağa gecip yemek yedikleri imgesi zihnimde cocukluktan kalma, susanlara korkulu susanlara dualiyim..
Hersey rutininde akıp gidiyor..ölü evine pide yaptiriliyor taziye kabul ediliyor...çok azimiz birinin ölümünden hayatsal bir ders çıkarıyoruz.
Ölümü ozleme fikrini ozlemek...
Rahmeti dilemek..
Son nefes endişesi taşımak..
Rahmet dilenmek..
Aşk dilencisi olmak..
Yalvarmak
Cocuklar gibi..