Kendimizin nesi oluruz?

İçimizi açsak ne buluruz, derine indikçe nelerle karşılaşırız bize meçhul, Rabbe malum.. Kendimizle ilgili malumatımız buz dağının görünen yüzünden belki bir zerre..
Dünkü bizden bugün eser kalmamış olabilir.

Hayatın mevsimlerinde kimi yapraklarımızı dökmüş kimi yeni çiçekler açmış olabiliriz. Hatta mevsimsiz bir zamanda aşı yapılmıştır da gövdemize yepyeni bir köke bile kavuşmuşuzdur. Belki kim olduğumuzu önceden hiç anlamamışızdır.

Her yeni sure, yeni bir mevsim..Nisa ile yeniden yeni bir bizle karşılaşırken, bir yıkım yapım onarım devinimle , yürümeye çalışıyoruz. Bazen ağır aksak bazen koşar adım bazen düşerek bazen yaralı..

Bakarada içimizden dışımıza bir yol açılmıştı da o yeni yolda yeniden teslim olmuştuk iman edip , âh demistik sonunda amenerrasulu de, çekemeyeceğimizi yükleme , unutur hata edersek bağışla.. Ve yepyeni benlerle karşılaşınca içimizde, korkmuş da ört ya Rabbi demistik.

Ali imranda topluma karıştık, muamelat ve bakaradaki her damar bir üst mertebeyle sağlamlanirken başka başka yuzlerimizle tanıştık.

Zaten her sure bize bizi açtı.. Gördük biz neyiz ve nerelerdeyiz..

Şimdi nisada , bu sefer yaratılıştaki zıtların birliği nefsi vahideyle kadın olarak yeniden tanıyoruz kendimizi, eşimizi, ailemizi, sılamızı gurbetimizi..

Öncesinde tevbe, nur, furkan,neml, şuara,kasas ankebut, her biri ayrı bir kapısını açtı içimizin..

Bakara en uzun yoldu, O uzun yolda uzun bir yolculuğa çıktım. Mekke ye giden yol, uzun ve derin vadilerden geçiyordu. Üzerine Ali imran da geldi. Yaklaşık altı yıl..

Değiştik.. Yaşlandık.. خلق nın manasında var, yaşlanmak yumuşamak.. Rab her an yaratmada.. Değişmek bunun ıçin normal, bunun için değişmeliyiz ama umudumuz odur ki yumuşamış olalım kıvam bulmuş olalım..

Yol nasıl gidecek, içimizden daha neler geçecek nasıl biri olacağız bilmiyoruz, kendimize dair bilgimiz yok denecek kadar az.. Elimizde olan bütün envanter gölgemiz etmez..
Kendime bakıyorum da bütün aynalarda gördüğüm, kendimle ilgili bütün bildiğim her an yön değiştiren bir gölgeden ibaret..

Bunun için,güneş batana kadar, nefes bitene kadar tek murad istikamet...

Bu da geçer ya hû

9.9.17
Içimdeki ferahtan sana sığınırım Rabbim..
Içimdeki ferahın, sevincin gaflete dönen yüzünden sığınırım, senden sana sığınırım , sana sığınmamı engelleyen meşguliyetten, kalbimi ve kalbimi çevreleyen kalpleri gözetememekten sana sığınırım.. Sana sığınamamaktan , ve dahası senden baska sığınaklar aramaktan sana sığınırım. Seni gazaplandiracak her hal ve işten rızana, yapıp ettiklerimin sonucundan senin affına sığınırım..
Içimdeki sevinç ve mutluluktan sana sığınırım ki bu da geçer, sevincimin elinden sen tutmazsan, bu hal de her konup göçen gibi geçip gittiğinde sensiz kalmaktan, denizde yakarırken karada nankör ve şımarık olmaktan, darda zararda gece gündüz yalvarıp, serrada geniş ve bollukta unutmaktan ve unutulmaktan, çekemeyeceğim yükten sana sığınırım..
Anladım işim bitmez sana yalvarmaktan gayrı...

شمس و قمر

En meşhur aşk destanları Leyla ile Mecnun , Kerem ile Asli , Ferhat ile Şirin..
Meşhur olmak bizde, fena ve acı ile.. Ya cinnet sonu ya ölüm..
Halbuki ölmeden önce ölmektir adı aşk..
Aşık olup , hem aşkında fani olup yaşamaya devam edenler , burda yaşamaya devam eden kısmının kayıtları da mühim, bulunduğu,daha doğrusu konulduğu yerde , işinin başında, kendi küçük dairesinin merkezinde, ve O 'nun yörüngesinde diğerlerine hizmet edenler, "yeşil kubbemin altındaki veliler" e dahil ve sırdırlar Allahu âlem..
Dün öğleden sonra evimizin namazgâh köşesinde öylece oturturken bir altın ışık değdi elime yüzüme, sırtımı sıvazladı, başımı okşadı, ısıttı.. Bu oda sabah güneşine alışık nereden geliyor bu güneş ışığı diyerek gayri ihtiyarı pencereye yöneldim. Çok da yakın olmayan bir pencere.. Ayna olmuş güneşe.. Bütün varlığıyla güneş olmuş da bana gönderiyor ışığını..
Işte ay da böyle.. Eksilerek artarak , kemali ve zevaliyle, o hüzünlü cemaliyle hep güneşe aşık.. Hep ondan aldığını bize veren, bizim muvakkitligimiz için  muvahhitligiyle  hizmet eden.. Daim yolunda, ve yesbehun, tesbihte,Rabbine sen subhansın demede.. Güneş, yıldızlardan bir yıldız Rabbin Hayy Kayyum ismiyle, ısıtan aydınlatan, ne çok aşığı var kim bilir kalbi irili ufaklı..
Kalbime döndüm .. kişi sevdiğinin kaderinden pay alır ya, ay.. hilal, dolunay , yar-i cemal, şakku kamer..
Güneş altın, ay gümüşe benzedi..
Yarin şemaili gümüş tene benzedi..

Akabe 2

Bugün perşembeydi. Iyi ki.. Oruçtum. Üşüdüm. Ben kendi üşüyünce çocuklarının da üşuyecegini düşünen annelerdenmişim.Anladim. Hadi dedim yeşil sabunlu, ağlamaklı banyosundan sonra kızımın, dışarı çıkalım ısınalım.
Dışarı çıktık. Yokuşu indik. Dün selam uzerine taze bir ruzgarı vardı içimin. Emanet uzerine hadisle derin bir sızısı.. Mustafa kutludan bir şehir yazısı husrev hatemiden kuşlar bahsi ile tatlı bir acı. Ne diyor Rasim Özdenören, derdi  olan okur, derdi olmayan okuyarak dert sahibi olur. Iste biz de böyle yokuşu indik. En dik yerine yokuşun kaldırmaz karo zemin döşemişler. Yavas yavas yürürken, yanımızdan hizla geçen hanımın uzun ve bereketli selamına kulak verdik, cevap verdik sevindik.
Cadde boyunca esnafı seyrettik. Daracık kapı önlerine çiçek diken, fesleğeninin başını okşayan sulayan, yeni açtığı dükkanı için dua eden , kapıda müşteri bekleyen, müşterinin çocuğunu seven , hizmet ederken mutlu olan insanlar gördük.
Yokuşu indik. Farklı bir yol denedik çıkarken. Müstakil bir anaokulu binası gördük ahşap pencereli, içeriye erzak taşıyan bir oğlanla babası..Gülümsediler.. Bizi içerdeki hoca hanımların yanina davet ettiler. Parktan gecti yolumuz, güvenlik görevlisi süs bitkilerin meyvelerini yiyen kızıma yaklaşıp bana döndü, bunlar yenir mi abla dedi. Yenmez diyorlar dinletemiyorum dedim. Olsun abla sevmiş çocuk sifa olsun dedi :) Bugün herkes selam giyinmişti.
Bize de yokuşu inmek iyi gelmişti. Isındık. Her anlamda..
Akşam radyoyu açınca.. surei beled..akabe..