Kara Delik

        Neyimizle katılıyoruz hayatın dağdağasına,en çok ne zaman savunmasız kalıyoruz.Sesimiz,parmak izi gibi kendimize özgü,sesimizden tanınıyoruz,sesimizle giriyoruz insan içine.Bir ses bir nefes bağımız yaşamla...Ve hayırlı bağlar kurmak zorundayız bu imtihanda.Onun için ya hayır söyle ya sus,gitti kelimelerimiz...Susmak büyük bir yürek istiyor önce.İçine atabilecek,pişirip hayırlı bir hale getirebilecek kotarabilecek kelimeleri..Nasıl zorlanıyorum susarken,dilimin altında cümle bezleri,yutkunmak güç.Oysa fitneye konuşunca dahilsin,ateşe tutulmaya mecbur zanların,yapıp edilenlerin hikayeleri,eskilerin çeteleleri..Ağız hayatta en çok tatmin edilmeye çalışılan organ,hem girenle hem çıkanla,bedenin ve ruhun kapısı...Testide ne varsa onu sızdıran,ve kendi kendini acıtan...Önce susmak,yüreği genişletmek,sonra yüreği güzelleştirmek gerek.Dolan yürek düdüklü tencere misali patlayıveriyor,en beteri,uysal atın çiftesi pek oluyor,düdüklü tencere patlaması her şeyi mahvediyor.Kocaman da olsa yürek yetmiyor.O yüreğin içine bir kara delik gerekiyor.İçine attığın,yuttuğun sustuğun cümleleri emecek,kustuğun zehrini değil,tüm zanlar,gereksiz acılar,bene ait kötü duyguları kendinde eritecek,kalp boşalmış,yara sağalmış,gönül huzurlu olacak..

         Bir kara deliği olacak insanın yüreğinde Allah deyince açılan,O nun Kahhar ismiyle tüm sıkıntıları ezip öğüten,bir kara deliği olacak insanın,Allah a açılan bir ağzı...

        Susamayan birine,aslında çok susadığı halde,yine kendime..Hep kendime...