Aya bakmak

Ay da bir kelimedir içimde..
Ay da gönlüme isabet edendir..
Baştan ayağa yareyim diyen yarin yuzudur bazen,
Bazen,geçmek bilmeyen zamanı geçiren,
Son sürat koşanı yavaşlatandir.
Karanlıkta kalana umut, ışıkta kalana temkindir.
Bu da geçer ya hu, dur ay ..
Kemaldir vasattir zevaldir.
Hilaldir yarimdir tolundur..
Sevgilinin aynasıdır
Eliyle işaret ettiğidir.
Hassastır rakiktir bir işaretle ikiye ayriliverir.
Fedakardir,ihsan sahibidir aldığını verir, onu böyle nurlu yapan bu veristir belki..
Bağlıdır görevine. Asiktir belki güneşe ama alıp başını gitmez..gidemez..itaatkardir hizmet ehlidir, döner durur kendine umutla bakan dünyaliların etrafında..
Şahittir hem, hem meshuddur...Ondan bize kalan bir ay bir güneş bir gök bozulmayan..
Aya bakmak ona bakmaktir.
Aya bakmak yeniden baslamaktir
Güzeldir aya bakmak, onu aramak
14unde ayın bir seheri onunla sahur yapmak..
Ona dalmak...

Şimdi farkettim( 15 nisan) 4 buçuk yıl öncede aynı başlıklı bir yazı yazmışım. Insan ne tuhaf ne habersiz kendinden.Bugun tutulacakmis ay ,tutulmak ne güzel kelime sevdaya tutulmak mesela....