Bir diyalog ..
Capcanlı...
Melekler ve melekler alemine geçmek üzere, ölmek üzere olan insanlar arasında..
Vefat ediyor insan , kelime anlamıyla nerde neyi varsa toplayıp ayrılıyor artık bu yer sathından, her şeyini zarf mazruf toplamış teslim etmiş insana ne mutlu ... Ama yok kendine zulmetmiş bu insan , dağınık orda yayılmış bir parçası, Bir parçası kök salmış..
فيم كنتم ؟
Neyiniz vardı, ne haldeydiniz de böyle oldu diyorlar...
Biz zayıftık, başımızda koca koca güçler vardı, neye gücümüz yeterdi ki , diyor insanlar ..
Allah 'ın arzı geniş değil miydi, hiç de sığınacak bir kale , sığınak mağara yok muydu , hicret edemez miydiniz?
Şimdi son sığınak... ateş...
Ama gerçek zayıflar müstesna...
Sığınacak hiç bir yer yok muydu' yu
مراغم ile soruyor melekler, biz rağmen olarak almışız kökünü kullanıyoruz, boyun eğdirmek tiksinmek istemeden yapmak burnu surtulmek zebun zelil olmak yere düşmek diğer anlamları...
Her şeye rağmen yaşayabileceğim bir iman ülkem var mı ?
Çok mu dar çok mu imkansız kalbimin arzı...
Bu kadar zarar, ziyan , zaaf içinde olmak .. kurban psikolojisi değil mi ...
قم مسلمن
Isimli bir arapça mars vardı ben orta okuldayken, kalk müslüman diyordu..
Ben, kalksam ve dirilsem , imanımla yücelsem derken ağlardık, ama ayakta..
Şimdi imam hatipli kızlar aglayamiyorlar, fotograf cekiyorlar , erkekler oyun oynuyorlar. Hepimiz iyiyiz ,oturuyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder