Annelik ve Aşk

Ne demiştik bir önceki yazıda.Aşık olmak hayattan beslendiğin kanalları teke indirmektir.Her ne yapıyorsan onunla olmaktır sonunda o olmaktır.Aşık tekleyen yani muvahhiddir,vesselam.Korktuğu ve sevdiği yer aynı olduğu için güven içindedir,ve zıtların birliği güç oluşturur terbiye eder..

Buradan bakınca,anneliği hayata bakışta bir milat kabul eden çoğu kadın düşünebilir ki evet,anneler aşık.Çocuğuna yedirmeden yiyemez,giydirmeden giyemez,o üzülürken rahatını düşünemez,ayrıyken huzursuzdur,yanındayken mutlu.Onun iyiliğidir önemli olan,sadece o daha iyi olsun daha az acı çeksin diyedir otorite,kurallar.Onun terbiyesidir oyunun bile merkezi,hep severek,kıyamayarak,kokusunu içine çekerek..Yani annemden gördüğüm bu benim.Şimdi her aşkın içi boşaldığı gibi annelikte boşalmış gibi gözükse de kavramı kurtaralım.Ve diyelim ki yeniden ,şefkat aşktan üst bir duygu olabilir şu yaşanılagelen hayatta,aşka ömür biçerlerde şefkate boyut eklerler ya..Böyle bakınca anneler aşık değil mi?

Ama benim bakmak istediğim yer yavrunun gözü..O her anlamda tek kanaldan beslenen,annesinin kalp hizasından,ihtiyaca binaen hazır bulunup içirilen,doyurulan.O,doğduğunda binlerce koku arasında bir annesini seçebilen.O,tüm yüzlerden yüz çevirip annesinin yüzünü dünyanın en güzeli gören.O minik parmaklarıyla kendi teninden önce anne tenini keşfeden.O,sevdiği ve korktuğu,sevgisini,bedenini gülüşünü kaybetmekten korktuğu bir tek annesi olan yavru...Ve 0-6 yaş dönemi hayattan beslenme kanalını bir tek annesi yapan yavru.Annesiz yemeyen,içmeyen,tat nedir bilmeyen,en süslü oyuncak dolu yuvalara gitmek istemeyen,dondurmayla çikolatayla kandırılamayan  yavru..Muhtaç,aciz ve masum.Dünyaya alışıncaya kadar o da aşık değil mi?

Rab ve kul..Terbiye eden ve eğitilen.Sahip ve köle.Aşık ve maşuk.Ne desem anlayamasam da,belki buradan dokunur içime,anne ve yavru...